De laatste nieuwsbrief van het seizoen. Een seizoen dat in het teken stond van het 50-jarige jubileum. Met het jubileumtoernooi en feest als hoogtepunt. We kijken terug op een fantastische, zonovergoten dag. Met veel (oud-)leden, ouders, familie, de Prinsessen, Pameijer en bestuurders van enkele andere handbalverenigingen die erbij waren zijn we zeer tevreden over de opkomst. Ook het toernooi was met 8 teams een succes. Het was bovendien een zeer spannende maar sportieve competitie.
Bij een jubileum hoort ook een moment van terugkijken op de rijke historie, alle hoogtepunten bespreken en vooruitkijken naar de komende 50 jaar. In mijn speech tijdens de receptie heb ik daar alleen niet teveel bij stil willen staan, de verhalen zijn vaak het leukst als je erbij bent geweest. En hoewel ik ook niet hele verhalen over vroeger ga vertellen, zijn verhalen wel waar het om draait op zo’n dag: de verhalen die vertellen wat voor een vereniging we zijn. Allemaal hebben we een verhaal over hoe we bij Roda zijn gestart, over onze mooiste wedstrijd, het plezier binnen het team en hoogtepunten als kampen en toernooien in binnen- en buitenland. Allemaal hebben we iets of iemand wat ons aan Roda bindt.
Voor mij is dat ooit begonnen als het neefje van Maarten Breedveld, kijkend bij een wedstrijd van HS1. Nu bijna 25 jaar later als spelend lid en vrijwilliger ben ik een hoop verhalen rijker. Aan al die verhalen zit een typische Roda-tintje. Een bepaald gevoel of dynamiek die de vereniging in mijn ogen typeert. Misschien niet goed uit te leggen, maar ik denk dat jong en oud dit zal herkennen.
Onlangs omschreef iemand mij wat Roda’71 voor een plek is in zijn ogen, eentje die ik graag wil delen. Hij zei Roda’71 is een veilige plek voor iedereen. Hoe de thuissituatie ook is, of iemand het moeilijk heeft op school of werk, misschien wel gepest wordt of buiten de groep valt. Bij Roda kan iedereen dat van zich afzetten en zichzelf zijn, lekker handballen en plezier maken. Dat is waar het om draait en ik denk dat dit het grootste compliment voor een vereniging is om te mogen ontvangen.
Roda’71 is voor mij maar denk ook vele van jullie wel een tweede thuis geworden. Voor mij zit het mooie van de vereniging in de kleine dingen: veldwedstrijden met veel publiek, met het team een biertje of spontane barbecue na de wedstrijd en natuurlijk donderdagavonden. Maar voor mij zijn de verenigingsactiviteiten waarbij de jeugd en senioren samenkomen de hoogtepunten van het seizoen. Een kamp of verenigingsdag. Op die momenten zie je namelijk echt het mooie van de vereniging. Jong en oud maken er met elkaar een onvergetelijke dag van.
Dit alles is natuurlijk niet mogelijk zonder de inzet van vrijwilligers. Hoewel we altijd uitdagingen hebben met vrijwilligers zijn er velen die zich al jaren inzetten of ingezet hebben voor de vereniging. Ik ga dan ook niet iedereen persoonlijk bedanken, daarvoor zijn er teveel en ik wil zeker niemand vergeten, maar ik wil hier wel mijn dank uitspreken naar de jubileumcommissie, de kantinecommissie en alle vrijwilligers die geholpen bij het opbouwen, fluiten of met het draaien van de bardiensten. Zonder deze groep was het nooit zo’n succes geworden.
Binnen de vereniging hebben we door de jaren heen een aantal leden gehad die iets extra’s betekend hebben. Hiervoor zijn de titels ‘erelid’ en ‘lid van verdienste’ in het leven geroepen. Soms is er iemand die nog iets meer heeft betekend voor de vereniging. Zo hebben we een paar jaar geleden het plein voor de kantine omgedoopt tot het Jan Baijensplein. Nu is er iemand die zo mogelijk een nog grotere rol heeft gespeeld voor de vereniging. We kunnen wel zeggen dat zonder haar we hier vandaag als vereniging niet hadden gestaan. En hoewel ik zei dat er geen verhalen uit de oude doos zouden komen, moeten we hiervoor terug naar 1948. Toen, nog ver voor de fusie met Neptunes in 1971, is het voor de vereniging echt begonnen. Mevrouw Bep Dobber, beter bekend als Tante Bep, raakte enthousiast van handbal en met nog wat anderen richtte zij Roda op. Sinds 1971 gaan we door het leven als Roda’71 en hebben we de overstap naar het oranje gemaakt.
Ons leek het 50-jarig jubileum het uitgelezen moment om daar bij stil te staan. En dat hebben we gedaan door samen met de dochter van tante Bep, Connie, de kantine om te dopen naar de “Bep Dobber kantine”.
Ik heb mijn speech vorige week afgesloten met het uitspreken van mijn vertrouwen dat we over 50 jaar weer er gewoon weer staan, met een nieuwe generatie die kan terugkijken op net zo’n mooie tijd als wij.
Maar eerst een paar weken vakantie. Geniet ervan!
Sander Le Loux – voorzitter