En vandaag heb je zo’n reden gevonden! Stelletje snotapen! Uiteraard weer net niet goed genoeg want je hebt een soort van “gewonnen”. Had je meer op je donder gehad zoals in de zaal straks gaat gebeuren, dan krijg je eerst de ontkenningsfase, dan de “P” erin, en dan pas (wat er dan nog overblijft) wordt er geluisterd naar de trainer en goed geoefend.
Zo sta je 9-13 voor in de eerste helft en omdat we geen vertrouwen in onszelf hebben (goh hoe zou dat toch komen?!) binnen no-time gelijk met 18-18.
Dan moeten we maar de meest eigenwijze dondersteen op het midden gaan zetten, want als alles dan toch al niet lekker loopt… We horen vanzelf wel wanneer hij HEEL GRAAG weer van het midden af wil.
Jullie moeten harder worden voor jezelf. Net als je keeper, die met verband om gewoon gaat keepen. Desnoods duct tape om zijn mond zodat we het gejammer niet hoeven te horen. Ademen door een rietje was hij toch al gewend, kan nog wel een leveltje omhoog dus.
Maar die ene dondersteen in het midden heeft niet in de gaten gehad dat na zijn sierlijke ter aarde stortende val in zijn succesvolle break-out, het tij ging keren.
Slechts 3 minuten aan de kant voor een overdosis genegenheid en medische zorg (daar is de coach dan wel ineens goed voor), en we kijken weer even op het scoreboard. 21-27.
Zo zie je maar, ik laat jullie gewoon in je sop gaarkoken, en dan komt de juiste mentaliteit naar boven. Ik weet wel hoe ik jullie aan moet pakken!! En anders… do..
—
Nee, sorry. Ik schrijf het verslag dan wel overdreven geïnspireerd door een situatie die een enkeling binnen ons team heeft meegemaakt, maar dit krijg ik toch echt mijn strot niet uit…
Lekker gespeeld mannen! 23-28 gewonnen, maar vanaf maandag wel iets(je) serieuzer bij de trainingen, zaal is sneller in zicht dan je denkt.
En als jullie niet luisteren, dan zwaait er wat!!
De coach