Ach jee, we mogen weer de boel oprapen, bij elkaar vegen, ze weer leren opstaan na het vallen. Want de 7-39 verlies tegen Quintus viel toch rauwer op hun dak dan verwacht.
Maar je ziet hier ook een duidelijk verschil in sportbeleving. Quintus neigt in alle opzichten naar wedstrijdsport (dus nog een poule hoger). Waar wij nog vrolijk op de bank zitten met mobiel en Quintus al meteen op het veld staat warm te gooien, waar Quintus strak op één lijn warmloopt en wij als een ongeordend clubje door elkaar heen warmlopen.
Dan moet je ook niet gek staan te kijken dat alles op zo’n moment faalt. Dan wordt je bij voorbaat overlopen. Dan komen de individuele ergernissen naar boven en lossen we eigenlijk niets op als team.
Maar toch… Wat vier weken terug nog niet eens voorkwam in de loopwegen tijdens een aanval, zit er nu ineens in. Omdat het moet, omdat je niet anders kan. En daarop alleen maar trainen is niet voldoende. Je moet dus met je neus op de feiten gedrukt worden. Dan kunnen we daar ook verder mee.
Hadden we in de lagere poule gezeten, had je dit volgend jaar nog niet toegepast, misschien zelfs pas over twee jaar…
Vallen en opstaan daar leer je van en ik zie echt duidelijk dat iedere speler op zijn eigen manier stappen maakt. Of dit nu tussen de oren is, inzicht, fysiek of techniek, op alle vlakken maken jullie stappen. Juist door vallen en opstaan.
Nog twee wedstrijden te gaan en dan kunnen we weer een poule lager. Maar daar ga je wel met een hele andere instelling in.
De coach