De laatste zaalwedstrijd mocht D1 spelen tegen ETC, een volledig team met meiden. Mooi, laat de laatste wedstrijd dan maar meteen zo’n afscheid zijn want als je straks C bent zijn er geen meiden meer (nou… da’s dus niet helemaal waar…)
Het was nu niet echt spectaculair een wedstrijd waarin eenieder lekker op scherp stond, maar ook weer niet een wedstrijd waar alles fout ging.
Nee, laten we vooral gemiddeld eindigen en niet “Going out with a BANG!”, dus verliezen we met 19-13. Winnen had ook wel gekund als we iets slimmer hadden geschoten op het doel.
Het was een beetje van alles, eigenlijk een doorboorduursel van hetgeen ik verwacht in het veldseizoen. Oké, we worden C-jeugd, zitten niet in de hoogste poule, maar dat wil nog niet zeggen dat we alles kansloos verliezen (lees: we verliezen alles, maar niet met 40-5)
Heeft de coach dan zoveel vertrouwen in zijn team dat hij nu al prognosticeert dat we alle veldwedstrijden verliezen?
Ja, waarom niet? Realistisch blijven houdt ze scherp*. De eerste paar trainingen gaat er een hoop gebeuren, zeker na de eerste wedstrijd. Na de tweede veldwedstrijd gaat er bij velen een lampje branden. En dan…. Dan hebben we ze precies waar we ze willen hebben. Het wordt werken, keihard werken en dan zijn ze vóór de zomervakantie gepokt en gemazeld zodat we iets beter kunnen aanvangen als officieel C-jeugd volgend seizoen!
De coach
*De anekdote achter dit verhaal is dat er ooit een C-team is geweest (2015-2016) “die wel even het tegendeel wilde bewijzen…” En omdat ze een team waren (lees TEAM) lukte dat ook.