De wedstrijd tegen Helius HS2 was een wedstrijd met “twee gezichten”. De eerste helft liet zeker in de openingsfase de concentratie, het in de wedstrijd inkomen, te wensen over. Hierdoor was er al vrij snel een toch behoorlijke achterstand in de score ontstaan. Wel opgemerkt dat ik niet echt aan de indruk kan ontkomen dat er voor deze wedstrijd een groot deel van het dorp was uitgelopen om plaats te nemen op de bank van Helius. Dit beeld werd nog bevestigd door een gebrek aan zitplaatsen op de reservebank.
Goed, terug naar de wedstrijd: het is lastig om in de verdediging de taken uit te voeren en daarbij niet alleen jouw directe tegenstander uit te schakelen, maar daarbij ook nog opmerken/anticiperen op de situatie dat een medespeler assistentie nodig heeft. Daardoor ontsaan voor de alerte aanvallers gaten in de verdediging en de mogelijkheid tot scoren. Communiceren en elkaar aanvullen. In het verlengde van het overgrote aantal wisselspelers van Helius, was daar van overbelasting, anders geschreven, kon daar van overbelasting zeker in conditie geen sprake zijn. Bovendien stond het vizier bij onze aanvallen niet altijd scherp afgesteld.
In de pauze door een ieder deze onvolkomenheden opgemerkt en in de groep gebracht. Eenheid en samen de tweede helft aangegaan volgens de aangescherpte afspraken, en zie daar……. Helius liep niet verder in score uit en wist in sommige door ons goed opgezette aanvallen niet echt adequaat te reageren. Hulde aan de Rodamannen. De tweede helft kende verder een aantal mooie rally’s met soms helaas niet de gewenste afronding maar de wil, de overtuiging, de inzet was duidelijk beter dan de eerste helft.
Het “druk” zetten, zeker vanuit het midden opgezet gaat, als ik het zo mag kwalificeren, redelijk. Het overleg tijdens de opbouw is aanwezig maar is een aandachtspunt. Zo ook de communicatie vanuit en in de verdediging. Maar vanuit de zijlijn is het nagenoeg altijd eenvoudiger. Ga d’r maar aanstaan, het spelveld met slechts een wissel, je bent dus vrijwel constant aan het lopen, aan het kijken en omzetten van verdedigen tot opzetten en uitvoeren van aanvallen en dan ook nog proberen te anticiperen op niet de alleen de opkomende verdediging maar ook jouw omschakelende medespelers. Daardoor, juist door die details op de aandacht te vestigen, verliep de tweede helft fris en soms goed inzichtelijk waardoor de tegenstander op momenten met de ontstane situatie geen raad wist.
Helaas gaf de achterstand bij rust al aan dat het omzetten naar een overwinning niet echt tot de mogelijkheden zou gaan behoren. Niets is uitgesloten, dat weer wel maar realistisch gezien was dit doel niet haalbaar. Wel de getoonde inzet in de tweede helft, de motivatie om te spelen, om goed te spelen met en in overleg was vele malen beter en bovenal anders dan de eerste helft. Om dit beeld als een “genot” neer te zetten, gaat iets te ver maar het biedt heel veel perspectief voor de komende wedstrijden.