Zowaar op een zondag, mochten we onze verste tegenstander gaan opzoeken in Voorhout. Foreholte was vorig seizoen nog een lastig team, maar ditmaal stonden we kennelijk tegenover een nieuw team omdat het vorige team al richting B is verschoven (Aha! Dat verklaart veel over de vorige keer!)
Met een minimum aan aanwijzingen zijn we de wedstrijd begonnen. Een nog immers geblesseerde keeper die onder de noemer “Die Hards” nog steeds wel zelf wilde keepen tezamen met een zwerm veldspelers wat zijn ding wel doet.
Opvallend genoeg is echter dat het team nog steeds (naarmate het seizoen tot een einde komt) een behoorlijke dosis zelf oplossend vermogen in zijn donder heeft…
Met een vrij open verdediging was het op een gegeven moment wel over en weer, maar toch wisten we steeds op het juiste moment even in te grijpen of uit te breken om het verschil te maken.
Ik kan hier gaan jammeren en klagen wat ik wil, het zal nooit meer het verschil maken met nog slechts één wedstrijd te gaan. Maar OMG… Uitgerekend het team dat na mijn 10 jaar coachen/trainen zaalkampioen weet te worden stopt er mee. Jammer, maar wel dankbaar boys! Die zaalkampioenschap is niet niks!
Volgend verslag zal ik wel verder “emo” doen, nu houden we het maar bij de 15-27 winst. (bijna zoals gewoonlijk… kanjers!)
De Coach