DA1: Angstgegner

Soms heb je van die wedstrijden dat alles samenkomt. Het loopt gewoon. Zo was dat afgelopen zondag ook tegen TOGB. Een team waar de Dames A keer op keer van verloren maar waarvan je altijd dacht: waarom verliezen ze?

Ook deze keer ging ik weer kijken naar de wedstrijd met de gedachte dat we weer zouden verliezen. Ik verwachtte: We doen goed mee (we zijn zelfs beter), we krijgen doelpunten tegen, we worden slordig (we willen te snel scoren) en krijgen daardoor veel doelpunten tegen en verliezen. Aaaaahhhh!!!!

Wat was er deze keer anders?
Rust en communicatie. Er werd heel goed gepraat in de verdediging. Vooral Lieke viel op doordat ze de hele tijd in de verdediging bleef praten en de andere aanstuurde.
De rest van het team nam dat over waardoor er weinig kansen waren voor TOGB. In de aanval werd er meer tijd genomen voor de aanval. Doordat men continu de vrije speler vond (ook hier waren Sterre en Lieke onmisbaar) kwamen de spelers tot hun recht. Isabel met snelheid en prachtige doelpunten vanaf de hoek. Elena die kans op kans kreeg op de hoek en ervoor ging. Anoek met een verwoestend afstandschot. Nienke die scherp en fel speelde en kansen kreeg op de hoek. Martje die EINDELIJK eens voor haar eigen kansen ging. Anouk die de ruimte goed benutte die de cirkellopers creëerde. Ilse die door de verdediging ramde. Laura die de ene na de andere bal tegenhield.

TOGB probeerde van alles om het spel van Roda te ontregelen. 5-1 verdediging, 6-0, allemaal eruit. Het had geen vat op de dames.

Zijn er dan geen verbeterpunten? Tuurlijk. We hadden meer doelpunten kunnen maken als we meer voor onze eigen kansen gaan. Ook elkaar zien wanneer je druk zet blijft een dingetje. Maar ja als dat alles is…

Je wint dan met 6 punten verschil van de nummer twee van deze buitencompetitie. Dat is niet NET winnen. Dat is laten zien wat je ECHT kan.

Blijf dat doen!

Een trotse supporter