Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor een pittige wedstrijd tegen Ventura D5. Een geduchte tegenstander met pittige dames die niet bang zijn voor een stootje. Daarentegen zijn een aantal van onze rakkers nog niet op de cursus “omgaan met teleurstelling” geweest en werd het een weer terugkerend ritueel van emotioneel gecompromitteerd zijn.
Als lezer denk je vast “wow, woordgebruik op niveau?” en dat klopt, D-tjes moeten ook maar eens gaan begrijpen dat het tijd wordt voor een leveltje up… Vooral tussen de oren op vele vlakken.
En dan ga je ex-voetballertjes maar eens de waarheid vertellen over pijntjes en hoe niet te reageren, dan ga je de emotioneel gecompromitteerde rakkers maar eens wat langer laten afkoelen op de bank, dan ga je wat vaker wisselen als het niet lekker loopt in de hoop dat je “volwassener” wordt (yeghh, rotwoord voor een D-tje)
Af en toe krijg je het idee dat de meiden emotioneel verder zijn dan de jongens. Want de jongens komen klagen over wat ze is aangedaan of waar de scheidsrechter niet voor fluit, maar verzuimen vervolgens de blauwe plekken en krassen te laten zien. De kamikazeacties die ze zelf verrichten doet vervolgens ook geen lampje branden.
Handbal kent iets te veel variabelen die tegen kunnen zitten en dat ondervinden jullie momenteel aan alle kanten.
Het belangrijkste is eigenlijk gewoon de juiste aandacht bij de training; niet bezig zijn met de spelletjes en vervolgens zeuren dat de spelregel of beslissing maf is, maar hou juist aandacht voor de inhoud van een oefening.
Waarom moet je instarten zonder bal, waarom moet je breed en diep staan, waarom moet je sneller overspelen, waarom starten vanaf de hoek en dan door gaan naar opbouwer en verder.
Dat is handbal, daar moet je je mee bezighouden als je beter wil worden.
Het is een acceptatie-factortje en beetje bij beetje komt het er aan, want ik zie al korte lontjes langer en langer worden! 😉
Niet voor het een of ander… De afgelopen keren hebben we met meer doelpunten verloren van Ventura dan nu! 24-19, 17-15, 15-26 en dan nu 16-17, helemaal niet verkeerd!
En dan is het even samen bij de eindbespreking de koppen bij elkaar, effe afreageren, effe klagen, effe een verkeerde opmerking en excuses maken, weer effe grappen en we gaan weer met een glimlach naar huis!
De coach