Sommigen, nog met de blauwe kringen onder de ogen van het slaaptekort ten gevolge van de schoolkamp week, waren blij dat ze tegen de D1 van ETC mochten spelen. Vorig seizoen hebben we ruimschoots van ze gewonnen dus geen stress, die kunnen we wel aan werd er gezegd. Ze wisten precies wie het gevaarlijkst was en hoe ze hiermee om moesten gaan.
Niets is minder waar, echter moet je wel alert blijven en er voor werken anders gaat het de andere kant op.
Dit is een beetje wat er in de eerste helft gebeurde, ze hadden niet in de gaten dat het sneller ging dan gedacht. De aanval van Roda was nog bezig bij de cirkel van ETC en ETC was al bezig met de aanval door een speler weg te sturen naar de helft van Roda. Door te wachten bij het doel van ETC om te zien wat er ging gebeuren met de bal, was de bal al onderweg naar de speler die onderweg was naar het Roda doel. Ondanks de aanmoedigingen van de coach waren ze nog niet echt wakker geschud, umh… dat wordt wat als we met Roda op kamp gaan volgend jaar.
Tja wat doe je dan als ze na 20 minuten achterstaan met 5-11 en toch een beetje beduusd zijn… je geeft een donderpreek. Je zegt wat ze allemaal goed doen en hoe ze nog beter kunnen samenwerken. Geeft ze een suiker boost (water met siroop) om het energielevel omhoog te helpen en stuurt ze weer het veld op.
Gaandeweg de tweede helft kwam er meer geloof terug en begon het team zich te realiseren dat de coach aan de kant misschien wel een beetje gelijk had. Tuurlijk stond ik ook het team aan te moedigen en aanwijzingen te geven, maar zij moesten het waarmaken.
In de tweede helft werd er beter verdedigd (overnemen en praten) en meer gebruik gemaakt van de kracht en snelheid in de aanval binnen het team. Maar vooral geen afwachtende houding meer bij het gooien van de bal naar het doel van de tegenstander en gelijk terug te rennen naar onze eigen helft en daar de ETC op te wachten. We kwamen terug van een achterstand naar een voorsprong en vervolgens een gelijke stand zonder de tijd te weten deed Roda wat ze moesten doen……de bal onderscheppen en weer terug naar het doel van ETC om te scoren.
Om de voorsprong te krijgen moest er nog 1 punt gescoord worden en daar gingen ze voor, in de aanval op volle snelheid op slechts 14 meter van het doel verwijderd klonk helaas het eindsignaal.
Wat hebben jullie gestreden in de tweede helft, van een achterstand (5-11) naar een gelijke stand (16-16).
Ik ben trots op jullie dat het team zich herpakt heeft, de strijdlust er was en de vermoeidheid van de school kampweek toch enigszins verdwenen was.
Jullie coach