Vandaag mocht D2 het opnemen tegen het D2 team van ETC. En bij binnenkomst werd de toon al meteen gezet. “Wow, die zijn wel een kop groter…!” Om er achter te komen dat dit ook een eerstejaars D-team is, zou je dus eigenlijk moeten zeggen “Wow, wij hebben ook niet echt grote spelers…”
Een taak aan de ouders dus, vetvoeren, meer aan de haren trekken en pappa’s; harder schoppen onder de kont graag!
En dan was het best wel even schrikken voor onze jongste speler Yuna die we vanuit de F/E als aanvulling hebben gevraagd. Zij kon in dat grootlijvige geweld niet echt haar plekje vinden. Maar toch hartstikke tof dat je het geprobeerd hebt Yuna!
En zo had je dan al vrij snel op een toch nog wel iets te warme dag bijna met een speler te weinig in het veld gestaan. Pelle, Melisa en Jyzelle waren er namelijk dit weekend niet bij.
Al was het eigenlijk niet zijn bedoeling, Michi kwam vandaag dan toch maar voor zijn eerste wedstrijd en dat vond hij maar heel spannend.
“Spannend?! Daar is niets aan joh!” met enig geruststellend woord hebben we Michi duidelijk gemaakt dat als iemand die pas binnenkomt en een aankomende bal van 6 meter ver gewoon vangt en kan gooien en snel kan rennen, goed kijkt waar de bal naar toe gaat, probeert te onderscheppen, eigenlijk het liefst zelf wil scoren,… Hoor je het al?… Er staan er nog een stuk of 9 in het veld die precies datzelfde doen!
En hoe ging zijn eerste wedstrijd? Alsof hij al dik een half jaar meedoet dus… En er was maar één ding wat ik aan het eind van de wedstrijd van hem hoorde wat we het meest belangrijk vinden; “ik vond dit leuk!”
Doelverdedigers Lauren en Daniek hebben vele ballen weten tegen te houden. In de eerste helft was dat ook wel duidelijk met de 5 tegen 5 als ruststand.
Gaandeweg de tweede helft kwam er meer geloof in onszelf en begon het team zich te realiseren dat “die grote kids” niet meteen betekent dat ze ook veel beter zijn.
Vooral door het feit dat we goed storen, proberen te onderscheppen en bijna iedereen iemand verdedigt, werd het voor de tegenstander steeds lastig om tot scoren te komen en een voorsprong te nemen.
De snelle acties die dan daarna volgen bij een onderschepping liegen er niet om. De coach had nog net geen Jack van Gelder naast hem staan, maar door die onwijs mooie dieptepass met een stuit van Tyas naar Jens klonk het toch echt iets van “Is het zo een dag? Is het zo een dag?! Jahaaa!!”
Luuk zei het in iets andere woorden, maar gevoelsmatig speelde dit “Nederland Spanje” verhaal zich toch luid en duidelijk naast me af.
Leonora en Jacco hebben ook aardig wat meters gemaakt en dat rennen en onderscheppen gaat prima zo!
Het werd steeds spannender, en vrijwel elk moment bleef de stand gelijk opgaan tot op het laatste moment waar het 12-12 stond. Het was duidelijk dat iedereen geloof erin had gekregen dat het de goede kant op zou kunnen vallen want in de laatste twee minuten was het heel gretig zijn op de bal onderscheppen.
Jullie maken dat ene extra doelpunt zodat de score op 13-12 komt en vervolgens blijven jullie gretig genoeg om weer te onderscheppen en in balbezit te blijven. En dan komt uiteindelijk dat eindsignaal…
Deze hadden we niet direct aan zien komen, maar duidelijk is dat jullie precies weer lieten zien wat jullie vorig seizoen ook deden als E-team.
Alleen ben je nu D, dus moet je iets groter, sneller, slimmer en iets sterker worden. Maar daar wordt hard aan gewerkt.
Luuk en ik zijn zeer trots op jullie!