December 1972 ben ik begonnen met handbal bij Roda’71. Ik was 12 jaar. Januari 2017 uiteindelijk besloten om te stoppen als coach.
Jarenlang heb ik gehandbald, training gegeven, vele teams gecoacht, in de redactie gezeten en vele jaren als secretaresse in het bestuur gezeten.
Oude houten gebouwtjes, kachel in de kantine eerst aandoen, anders bevries je op de avonden dat je ging vergaderen. Ik zat toen in de redactie, was denk ik 19 of 20 jaar. Ik typte alles op stencils en donderdagavonden kwamen er nog wijzigingen, kon je met rode lak de wedstrijden uitwissen en verbeteren. Op zolder bij Sandra thuis met elkaar de krantjes maken. Hoe anders en makkelijk gaat dat nu…
Op gras spelen. En alleen de sporthal stond naast ons, voor de rest weiland en een fietspad.
Heel veel jaar plezier gehad bij Roda’71.
Ook heel vaak op kamp mee geweest, als speelster en als begeleiding, en diverse weekend-toernooien meegemaakt met de hele vereniging, bv bij Ibenburen Duitsland. En met diverse teams leuke uitstapjes gemaakt. Het is niet alleen het handbal, maar zeker ook de sociale contacten die je daar naast hebt. Film, zwemmen, bowlen etc, of gewoon met elkaar naar de andere teams kijken.
Jeugdteams begeleiden en zeker de kinderen enthousiast maken voor handbal, wat soms best moeilijk was. Sommigen gingen gewoon op de grond zitten tijdens de wedstrijd of gingen ergens anders op het gras spelen 😂😂, maar ook wat doe je als begeleiding als er een wesp is? En de kinderen rennen allemaal van de cirkel weg terwijl ze moesten verdedigen. Gelukkig wist de tegenpartij ook niet wat ze moesten doen ha ha en bleven met de bal in hun handen staan.
Herinner mij nog vele verhalen. Dat je bv het winnende doelpunt maakt of voor elkaar opkomt als tegenpartij vervelend doet. Kampioen worden of degradeert. Of iemand raakt ernstig geblesseerd.
Mijn leukste herinnering is toch dat we met de hele vereniging naar Ibenburen Duitsland gingen, met mijn dochter Rianne, die gehandicapt is en in een rolstoel zit. Ze werd door iedereen geaccepteerd en ze werd dan ook door meerdere personen meegenomen het hele terrein over. En ze vond het geweldig.
Ook de grapjes met de bierblikjes schoppen (Rob, Jan, Elly) en uit eten in het restaurant beneden. Rianne uit de rolstoel en naar beneden gedragen, aan tafel gezet. Na het eten werd er verteld tegen Rianne dat zij moest opruimen (Corry, Charles,Mignon) Nou Rianne gelijk opstaan en wij heel snel Rianne vasthouden. Wat was dat lachen. Of Rianne was al wakker in die grote leger tent en ging kruipend over een aantal mensen heen om ze wakker te maken 😂😂
Die tent was altijd ze lek als een mandje, dus je werd in de ochtend in een plasje water wakker. Want het regende altijd in het weekend als wij er waren.
We hebben zelfs nog de krant gehaald, dat wij een vereniging zijn die zich ook inzet voor de gehandicapten.
Ik had veel hulp van de mensen uit mijn team, maar ook van de ouders, die oppasten zodat ik kon handballen.
Bij de junioren, geen auto’s. Met elkaar met de trein naar Pijnacker; geen kaartjes gekocht, want we moesten rennen om de trein te halen. En toen de conducteur kwam wilden we betalen en zeiden dat we naar de handbal gingen en in Pijnacker eruit wilden. De conducteur zei dat we daar al voorbij waren wij in paniek en ineens zagen we het veld liggen. Hij lachen, we hoefden gelukkig niet te betalen.
Of met de bus naar Papendrecht. En dan in tijdnood zitten, omdat de bus maar 1x in het uur ging en dan achter in de bus al snel omkleden en rennend daarna naar het veld.
Grootste nederlaag was 37-1 dit was een beker wedstrijd tegen een tegenstander die 4 klassen hoger speelden, weet niet meer tegen wie dat was.
Gekste overwinning was 1-0 voor ons bij de junioren tegen Actief. Zelfs de scheidsrechter was zeer verbaasd, voetbal uitslag zei hij.
Toch waren de mooiste overwinningen dat we net met 1 punt verschil wonnen en dan kampioen werden, bv tegen MOK.
Een mooi verhaal is ook dat ik in het bestuur zat en samen met Jan Baijens naar het NHV moesten om alle verenigingsgegevens in te leveren. Ja toen moesten we er nog naar toe en zaten dan tegenover twee mensen van het NHV om alles door te nemen, nu gaat alles lekker makkelijk digitaal.
We kwamen helaas 1 scheidsrechter te kort. Jan had een heel mooie stropdas om, toevallig zat er een scheidsrechter tegenover ons. Die zei dat als hij die stropdas mocht, hij dan dat seizoen voor Roda’71 zou fluiten. Nou Jan wist niet hoe snel hij die stropdas af moest doen 😜😜.
Achteraf in de auto moesten we daar wel heel erg om lachen en Jan vond het eigenlijk wel jammer dat hij de stropdas kwijt was, maar alles voor de vereniging zei hij.
Vanwege mijn rugproblemen ging ik van speelster naar speelster/coach toe en uiteindelijk alleen nog de dames/recreanten trainen/coachen.
Heb altijd met heel veel plezier gespeeld, gecoacht en in het bestuur gezeten.
Af en toe kom ik nog eens naar een wedstrijd kijken samen met Rianne, maar je kent dan niet zoveel mensen meer en dan wordt het wel steeds minder.
Allemaal heel veel handbal plezier toegewenst.
Toos Legerstee