Jawel, de coach stond vanmorgen op en zei tegen zichzelf “In Rozenburg gaan we winnen!”. En da’s logisch! Want met warm weer is de diesel al voorverwarmd, net zoals een noodaggregaat in een computerruimte of ziekenhuis, die gaan in minder dan een halve seconde op vol vermogen.
Sommige teams hebben het lastig gehad met Indus, maar gevoelsmatig struikelen die dan op zwakke plekken waar wij net niet goed gebruik van maken als wij tegen dit soort teams spelen. Indus heeft dus een sterk doorzettende aanval, maar wij durven als collectief toch al net iets steviger te verdedigen.
“We zullen het meemaken!” zei de coach nog tegen zijn assistent-coach en de waterflessen stonden rijkelijk langs de kant.
De 5-17 in de eerste helft heeft dat wel duidelijk gemaakt. Maar af en toe kwam er een lekker koel briesje over het veld. Hè bah. Nu kan de tegenstander afkoelen en betere prestaties leveren terwijl wij na dertig minuten speeltijd die laatste twintig een beetje aanmodderen.
Het loopt soms niet lekker en dat is duidelijk te merken als de juiste personen niet op de juiste plek staan of als we toch ballen gaan proberen over te gooien die eigenlijk niet op het juiste moment zijn. Niet erg, we komen uiteindelijk waar we moeten wezen, maar toch merk je meteen verschil.
We hoeven het hoofd niet koel te houden, liever niet zelfs, warm is voor ons een positief gegeven waardoor we uiteindelijk toch met koel hoofd maar warm hart de pot winnen met 20-28.
De coach