Daar begon het al gelijk mee, de minuut stilte ter nagedachtenis van onze oud-voorzitter en verenigingsman in hart en nieren – Jan Baijens. En dat klinkt best wel gek, berustend maar ook weer totaal niet, stilte in zo’n grote zaal.
Even stilstaan dus, zo ook bij onszelf als team want wie gaan er vandaag keepen? Hoe gaan we spelen? Opa’s en vaders die speciaal komen kijken? Een tegenstander waarvan we niets weten? Hoe zitten we in ons vel? En… hoe gaat het met Sven nadat hij met 10km/h met zijn hoofd tegen de gele metalen doos van de AED liep?
Beetje vreemde dag, vreemde aanvang, vreemde sfeer in de zaal, dus toch maar proberen die constante factor weer aan te spreken. Toch blijven proberen vertrouwen te krijgen in het druk zetten, meer dan welke wissel dan ook.
Als druk zetten niet kan, is er iets tussen opbouw en hoek wat niet goed werkt. Dat betekent dus liefst oplossen van twee kanten en anders als opbouwer zelf druk zetten. Het komt er beetje bij beetje steeds beter in, al wil een enkeling toch nog weleens even iets anders doen dan wat er vanuit het midden is aangekondigd.
Het was een klein beetje rommelig, chaotisch is een veel te groot woord, maar echt volledig gesmeerd liep het ook weer niet. Al met al toch wel een constante als je naar de eindstand kijkt. Die was per slot van rekening gelijk aan de vorige wedstrijd met 24-17 winst.
Als het gaat om onderscheppen en wegwezen, is daar ook duidelijk een groei in te zien.
En druk zetten vanaf een hoek zodat we de andere opbouwer kunnen lanceren? We kunnen het, we doen het soms, we moeten dit blijven perfectioneren en vaker doen.
Samen met de messi en de 5 die we volgend jaar weer verder zullen oppakken, is dat voorlopig genoeg arsenaal om aan te werken en jullie zijn goed op weg!
De coach