En zo heb je een heel seizoen later weer eens een wedstrijd tegen het Jongens C-team van Vires et Celeritas. Dat is wel weer even geleden. “Goh, dat zijn best wel lange gasten geworden!” Inderdaad, gemiddelde lengte ten opzichte van ons team is meer dan 20 centimeter…
Dat zullen dan wel veel afstandsschoten worden en Stan was kennelijk te laat naar bed gegaan. Zo goed als hij kon probeerde hij het laatste restje alertheid uit zijn lichaam te schrapen, maar hij had het er vandaag verdomd moeilijk mee.
Maar het hele team was eigenlijk behoorlijk zoekende naar mogelijkheden en werd voortdurend geconfronteerd met het “net niet”. Net niet genoeg ruimte, net niet in het doel, net niet op tijd genoeg. Het ontbreken van een wissel met Tom en het gemis van Mike was behoorlijk duidelijk vandaag.
En dan sta je 7-12 achter in de rust. Er moeten wat puntjes op de i gezet worden. En zo werd elke speler even aangemoedigd om op een voor ieder heel specifiek punt focus te leggen. Een aardige achterstand wat alleen maar groter wordt als het roer niet om gaat…
Een ding is wel duidelijk met deze guppen, “win or loose doesn’t matter” ze blijven altijd hun eigen spel spelen en proberen er het beste van te maken. En dat siert ze nu juist. Heel langzaam, naarmate de tweede helft vorderde kwamen de boys steeds dichter bij de gelijkmaker.
Mentaal zijn ze sterk. Af en toe nog iets te ondoordacht overspelen als het niet kan, niet de momenten weten te herkennen wanneer je juist de rust neemt om de bal in het team te houden, maar omdat ze wel als team kunnen functioneren spreekt men er elkaar op aan en gaat dat vanzelf beter!
Juist door deze instelling, niet de koppies laten hangen, elkaar motiveren en aanspreken, hebben jullie duidelijk aangegeven een team te zijn. Laat het me even anders neerzetten: EEN TEAM TE ZIJN!
Als je het tot op de laatste minuut een achterstand om weet te krijgen tot een 19-17 winst, heb je het verdomd goed gedaan! Petje af! Ik ben echt trots op jullie!
Erik